Policy Paper 2: 'Nationale parlementen in de financiële crisis'

De financiële en schuldencrisis vanaf 2009 was een unieke uitdaging voor Europa, zowel in economische als in democratische zin. Veel maatregelen om de financiële en schuldencrisis te bestrijden zijn tot standgebracht buiten het juridische raamwerk van de EU om. Nationale parlementen, de belangrijkste dragers van democratische legitimiteit, stonden onder externe economische druk of waren niet in staat het handelen van hun regeringen in EU-onderhandelingen te controleren. Hoewel parlementen volop mogelijkheden hadden om de regeringen bij de aanpak van de financiële crisis te controleren, maakten zij er onvoldoende gebruik van. Dit heeft vergaande implicaties voor de democratische legitimiteit van de beslissingen in de Economische en Monetaire Unie (EMU).

Welke rol konden nationale parlementen spelen ten aanzien van de financiële crisis? Wat kunnen parlementen doen om hun zeggenschap in crisismanagement te vergroten? Oliver Höing en Christine Neuhold vergelijken in deze policy paper de bevoegdheden van nationale parlementen met de door hen gebruikte manieren om invloed uit te oefenen op de besluitvorming tijdens de financiële crisis.

Deze policy paper concludeert dat de nationale parlementen instrumenten tot hun beschikking hebben om hun regeringen inzake financiële aangelegenheden te controleren, maar dat hij zij hier in de politieke praktijk te weinig gebruik van maken. Ook concluderen de auteurs dat voorafgaande informatie over crisismaatregelen cruciaal is voor parlementen om hun taken te kunnen uitvoeren. De auteurs besluiten met beleidsaanbevelingen om de invloed van parlementen op financieel gebied te vergroten.